Λιθίαση Ουροποιητικού

Λιθίαση ουροποιητικού ορίζεται ως η δημιουργία λίθου ή λίθων σε οποιοδήποτε σημείο του ουροποιητικού συστήματος.

Έτσι, ανάλογα με την εντόπιση, διακρίνεται σε νεφρολιθίαση (όταν οι λίθοι εντοπίζονται στους νεφρούς), σε ουρητηρολιθίαση (όταν ανιχνεύονται στους ουρητήρες), σε λιθίαση της ουροδόχου κύστης και τέλος σε λιθίαση της ουρήθρας.

Είναι μια από τις συχνότερες παθήσεις του ουροποιητικού συστήματος και εμφανίζεται συχνότερα στους άνδρες.

Τα ούρα, εκτός των άλλων, περιέχουν ουσίες και άλατα τα οποία είναι με τη μορφή διαλύματος και έτσι αποβάλλονται χωρίς πρόβλημα. Μερικές φορές όμως, κάτω από ορισμένες συνθήκες, αυτά τα άλατα σχηματίζουν κρυστάλλους που ενώνονται μεταξύ τους και δημιουργούν τους λίθους.
Οι παράγοντες που ευνοούν στο σχηματισμό ουρολίθων είναι οι εξής:

I. Υπερέκκριση αδιάλυτων ουσιών στα ούρα

1. Σε καταστάσεις όπου παρατηρείται αυξημένη αποβολή ασβεστίου στα ούρα (υπερασβεστιουρία), οι νεφροί δεν μπορούν να αποβάλλουν όλη την ποσότητα του ασβεστίου διαλυμένη. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται κρύσταλλοι, οι οποίοι και αποτελούν το εφαλτήριο για τη δημιουργία λίθων.

Τέτοιες καταστάσεις είναι:

-> Η παρατεταμένη ακινητοποίηση (μετά από τροχαία ατυχήματα ή κατάγματα)
-> Ο πρωτοπαθής υπερπαραθυρεοειδισμός
-> Παθήσεις των οστών όπως η νόσος Paget, μεταστατικοί όγκοι και το πολλαπλό μυέλωμα
-> Η υπερβιταμίνωση D
-> Η αυξημένη κατανάλωση ύδατος αυξημένης σκληρότητας.

2. Σε αυξημένη συγκέντρωση κυστίνης στα ούρα (κυστινουρία).

3. Σε αυξημένη συγκέντρωση ξανθίνης και ουρικού οξέος στα ούρα.

II. Αυξημένη πυκνότητα αλάτων και οργανικών ενώσεων στα ούρα σε μειωμένη πρόσληψη νερού ή ακόμα και μετά από μεγάλη απώλεια νερού (πυρετό, υπερβολική εφίδρωση)

III. Μεταβολή του pH των ούρων.

IV. Δημιουργία πυρήνων σχηματισμού λίθων.

V. Ουρολοίμωξη από μικρόβια που διασπούν την ουρία και δημιουργούν κατάλληλες συνθήκες καθιζήσεως και σχηματισμού λίθων από εναμμώνιο φωσφορικό μαγνήσιο (φλεγμονώδεις λίθοι).

VI. Γονιδιακοί παράγοντες.

ΕΙΔΗ ΟΥΡΟΛΙΘΩΝ

Ανάλογα με τη χημική τους σύσταση, διακρίνουμε τους ουρόλιθους στα παρακάτω είδη:

-> Μικτοί (οξαλικού και φωσφορικού Ca) [35%-40%] – Είναι μαλακοί ή σκληροί με κίτρινο ή φαιό χρώμα.

-> Λίθοι οξαλικού ασβεστίου [30%-35%] – Είναι μονήρεις με μικρό μέγεθος, σκληροί και αγκαθωτοί.

-> Εναμμώνιου φωσφορικού μαγνησίου (φλεγμονώδεις) [10%-15%] – έχουν συνήθως κίτρινο χρώμα, είναι μαλακοί και μπορεί να φθάσουν σε μεγάλο μέγεθος (κοραλλιοειδείς).

-> Λίθοι ουρικού οξέος [8%-10%] – Συνήθως είναι πολλαπλοί, μικροί και δεν διακρίνονται σε απλή ακτινογραφία.

-> Λίθοι κυστίνης [2%-3%] – Πολλαπλοί, ομοιογενείς και λείοι που συνήθως εμφανίζονται και στους δύο νεφρούς.

Η κλινική εικόνα της λιθίασης του ουροποιητικού ποικίλλει από ασυμπτωματικό ασθενή μέχρι και κωλικό νεφρού, αιματουρία, εμπύρετο, συχνουρία, δυσουρία και υδρονέφρωση.